Od dwudziestu już lat działa w Zielonej Górze charytatywno-towarzyski klub będący członkiem światowej organizacji Kiwanis International, utworzonej w 1915 roku w USA. O ile słowo international nie jest nam obce, to już przy wyrazie Kiwanis pojawiają się pytania. Jak się okazuje, ma ono indiańskie korzenie i pochodzi ze zwrotu „Nunc Keewanis” oznaczającego „zróbmy trochę szumu”, „cieszmy się”. Intencją założycieli organizacji było, aby każdy jej członek nawiązując do powyższego motta wykorzystywał wszystkie swoje talenty starając się pomóc potrzebującym. I tak się dzieje już od ponad 100 lat. Światowy Kiwanis ma w swoich szeregach ponad 600 tysięcy wolontariuszy i koncentruje aktywność na pomaganiu dzieciom. Dostarcza żywność, reaguje w momencie klęsk żywiołowych zapewniając pomoc humanitarną, realizuje również zamierzenia mające zasięg ogólnoświatowy, jak choćby akcję wyeliminowania niedoboru jodu czy ostatnie, zakończone sukcesem działania na rzecz likwidacji choroby tężca okołoporodowego zbierającego okrutne żniwo w Afryce i Azji. Organizacja działa też lokalnie za pośrednictwem dystryktów krajowych.
Do Polski Kiwanis trafił dopiero po zmianach ustrojowych, pod koniec XX wieku. Pierwszy Klub powstał na Pomorzu w 1991 roku, a sześć lat później idea zawitała do Zielonej Góry. Stało się to za sprawą jednej z najważniejszych postaci tego ruchu, znakomitego malarza Władysława Jackiewicza z Gdańska, który zaraził potrzebą pomagania dzieciom swoją koleżankę Agatę Buchalik-Drzyzgę. Skupiona wokół niej grupa przyjaciół i sympatyków zainicjowała działalność organizacji na nieformalnym spotkaniu w zielonogórskim BWA. Wśród założycieli znalazły się znane postaci świata kultury, sztuki, nauki. Z pierwszego składu pozostały do dziś tylko trzy osoby.
Niemal od początku większość działań klubowych była adresowana do dzieci mieszkających w Zielonej Górze oraz w podzielonogórskiej gminie Świdnica. Opieką zostały objęte świetlice socjoterapeutyczne w Letnicy, Słonem, Wilkanowie i Świdnicy, a głównym celem stało się dożywianie dzieci z ubogich rodzin. W pierwszych latach możliwe to było dzięki dotacjom otrzymywanym, za pośrednictwem Kiwanis Polska, z Kraft Foods, członkinie stowarzyszenia starały się aktywnie pozyskiwać sponsorów i poszukiwać grantów.
Coroczną regułą (aż do dziś) stało się obdarowywanie najmłodszych z okazji Świąt Bożego Narodzenia i Dnia Dziecka. Organizowane wówczas spotkania często połączone były z aktywnością samych dzieci. Maluchy za otrzymane słodycze, zabawki, nierzadko odzież czy obuwie, rewanżowały się, prezentując swoje osiągnięcia – przedstawienia jasełkowe, minispektakle teatralne, pokazy taneczne.
Wspomniana wyżej koncepcja dzielenia się swoimi talentami została dosłownie wprowadzona w życie. W latach 1998-2001 przedstawicielki Klubu: malarka i pedagog prowadziły zajęcia plastyczno-pedagogiczne, stomatolog zajęła się uzębieniem najmłodszych, a germanistka nauczała języka niemieckiego.
Jednym z najbardziej chwytających za serce działań realizowanych przez zielonogórski Klub jest akcja Laleczka (Kiwanis Doll). Zabawkę, przypominającą bardziej fantom niż bajkową maskotkę jakie widujemy w sklepach, otrzymuje każde dziecko zaraz po przyjściu do szpitala. Z jednej strony pełni ona tradycyjną rolę przytulanki (dziecko ma nowego przyjaciela w obcej przestrzeni szpitalnej), z drugiej jest typowym narzędziem terapeutycznym. Przy pomocy tego „instrumentu" przygotowuje się małego pacjenta do pobytu w szpitalu i oswaja się go z procedurami leczenia. Projekt prowadzony jest od 2002 roku we współpracy z Oddziałem Dziecięcym Szpitala Wojewódzkiego w Zielonej Górze. Trudno dziś policzyć, ile było tych lalek dokładnie – mówi Lidia Kurzawa, będąca koordynatorką zadania – ale według pobieżnych zapisków w moim kajeciku, grubo ponad tysiąc. Członkinie Klubu czynią też starania mające na celu uzyskanie pomocy finansowej dla Oddziału, przekazywały swoje prace plastyczne (obrazy, grafiki, rękodzieło artystyczne) na doroczne aukcje niegdyś odbywające się w Filharmonii Zielonogórskiej oraz brały czynny udział w zakupach dzieł, z których dochód przeznaczony był dla szpitala.
Wiele serca klubowiczki wkładają w pracę edukacyjną, a jednym z jej przykładów jest projekt Kulturtag. Kiedy w 2006 roku podpisana została umowa o współpracy z bliźniaczym stowarzyszeniem we Frankfurcie nad Odrą, nikt nie spodziewał się, że wspólne polsko-niemieckie spotkania staną się sztandarową formą działalności Klubu. Na przestrzeni 11 lat odbyło się ponad 20 imprez sprzyjających wzajemnemu poznaniu, umacnianiu więzów przyjaźni, pogłębianiu wiedzy o społeczeństwie, jego języku, kulturze i historii. Inicjatorką tych poczynań była Barbara Krzeszewska-Zmyślony, która będąc prezydentem Klubu w latach 2004-2005 nawiązała pierwsze kontakty z Niemcami i koordynuje je do dziś.
Ciekawym obyczajem panującym w Kiwanisie jest krótka kadencja osoby zarządzającej Klubem. Prezydent panuje tu rok i w tym okresie stara się kontynuować rozpoczęte akcje, ale również proponuje własne inicjatywy. Dzięki temu wachlarz aktywności Klubu jest bardzo szeroki i niełatwo się nim znudzić. Osoby dzierżące ster to z reguły mocne osobowości, które znalazły już spełnienie w pracy zawodowej i rodzinnej, a teraz realizują społeczną stronę swojej natury. Te zielonogórskie indywidualności zostały dostrzeżone na forum krajowym. Anna Ciosk w kadencji 2007-2008 oraz Bogumiła Burda w latach 2012-2013 i obecnie 2017-2018, kierowały polskim Kiwanisem.
Pisząc o działalności charytatywnej nie można pominąć funkcji towarzyskiej stowarzyszenia. Ta jest równie ważna dla jego członkiń. Do Klubu należą osoby, które cenią i szanują się wzajemnie i dlatego decyzja o wprowadzeniu nowego członka musi być jednomyślna. Panie spotykają się raz w miesiącu i omawiają nie tylko kwestie bieżącej działalności, ale pamiętają o swoich świętach, czczą sukcesy koleżanek i wspierają się wzajemnie. Jak mówi Anna Jankowska, jedna z pierwszych zielonogórskich Kiwanisek – My się po prostu lubimy. Pięknym tego przykładem jest pielęgnowanie pamięci o osobach, które odeszły. Kiedy przed czterema laty zmarła założycielka Klubu, postanowiły ufundować Stypendium Artystyczne im. Agaty Buchalik-Drzyzgi. Jako że w kasie nie było wolnych funduszy, zorganizowały raut wspominkowy (powtarzany w kolejnych latach) połączony z loterią. Uzyskane pieniądze przekazane zostały stypendystkom – Marcie Stepek (2015, 2016) oraz Martynie Wojdat (2017).
Klubowi przez lata sekundowała znana zielonogórska dziennikarka Eugenia Pawłowska, opisująca często w swoich felietonach spotkania z Kiwanisami. Za tę działalność wyróżniona została tytułem honorowego członka zielonogórskiego Klubu Kiwanis. Podobne miano otrzymał Eckehardt Gärtner przez wiele lat wspierający finansowo poczynania Klubu. W roku 2018 przyszło nam się rozstać również i z tym wspaniałym człowiekiem.
Przez minione dwadzieścia lat ludzie zgromadzeni wokół tej organizacji zrealizowali dużo pięknych akcji niosących wiele dobra najmłodszym członkom naszego społeczeństwa. Trudno w tym krótki materiale opisać je wszystkie oraz wynotować wzruszenia i uśmiechy jakie pojawiały się na twarzach klubowiczek, gdy mogły sprawić radość obdarowywanym dzieciom.
Normal
0
21
false
false
false
PL
X-NONE
X-NONE
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standardowy;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";}
